Een projectje dat al lang op mijn to-do-lijstje stond... een zwemtas voor de jongste.
Eerst was ik van plan een zak te maken met 2 trekkoortjes, tot ik het boek "Stof voor Doe-het-zelvers" zag staan in de bibliotheek... De tas die daarin stond deed me terugdenken aan mijn eigenste zwemtas, toen ik zelf nog op de basisschool zat.
Voor de binnenzijde en de onderkant gebruikte ik gelamineerd katoen, voor de buitenzijde een stofje van Michael Miller, retro rocket rascals. Om de buitenkant een beetje weerbestendig te maken behandelde ik het eerst met zo'n speciaal melkje; hierdoor zou het waterafstotend moeten worden.
Voor de onderkant had je een rondje nodig; ik gebruikte het grootste deksel dat ik in de keukenkast kon vinden als basis en tekende er een naadwaarde van 1,5 cm bij. Daarna tekende ik een grote rechthoek. De onderkant van deze rechthoek dient net iets meer dan de omtrek van de cirkel te zijn, de hoogte bepaal je zelf. Tussen de bodem en de zijkant stikte ik een rood paspeltje.
Eerst dien je 2 aparte tassen te maken, die je nadien met de goede kant op elkaar aan elkaar stikt. Omkeren door een keergat, dichtnaaien, een koord door het tunneltje... klaar was- ie!
Toch ondervond ik een klein minpuntje aan het patroon uit bovenvermeld boek... Omdat de binnenstof vrij stug is kan je het bovenaan niet gelijk dichttrekken, waardoor je daar een opening blijft houden. Om dit op te lossen naaide ik een flapje dat over de opening valt, zodat de inhoud ook bij regen droog zou blijven, en welk vooraan gesloten kan worden dmv een drukknop.
Om het af te maken printe ik nog een leuk, bijpassend, labeltje af met de gegevens van mijn astronautje.
Senne is klaar om te gaan zwemmen, al zal het gewoon in een zwembad zijn en niet in de ruimte...
Momenteel is er een babyboom in de naaste omgeving; mijn zus zal één dezer dagen bevallen en ook op mijn werk lopen er 2 zwangere collegaatjes rond. Binnenkort naar enkele babyborrels dus!
Ik had natuurlijk al een cadeau voor de zus gemaakt (de AVA-slaapzak uit LMV), maar naar de ukkepuk z'n (of haar) eerste feestje ga je natuurlijk niet met lege handen...
Vorige week stak dan de nieuwste editie van LMV in de brievenbus en jawel! Het zachte TED-pakje sprong er direct bovenuit! De timing was perfect aangezien het vorig weekend stoffenspektakel was in Mechelen, en ik een voormiddag kon snuisteren op zoek naar het ideale stofje.
Uiteindelijk viel de keuze op een nepbontje. Na lang twijfelen want na mijn ervaring met de poncho in zo'n stof had ik mezelf laten beloven nooit meer met zo' moeilijke stof te werken.. De verleiding was dus toch te groot en ik kocht mezelf zo'n grote coupon, in de hoop dat het deze keer beter zou lukkken.
Ik nam het patroon in de grootste maat over maar tekende 1,5 cm naadwaarde bij ipv de aangegeven 1 cm; dit zou me wat meer speling geven bij het stikken van de stof (door de opstaande haartjes is het immers moeilijk om juist te bepalen waar je stik). Het knippen leverde wederom een tapijt onder mijn keukentafel op, dus na het nodige opkuiswerk kon ik eindelijk aan de slag!
Alhoewel!? Ik was van zin om voor alledrie de zwangere dames zo'n cadeautje te maken en had me dus ook evenveel deelbare ritsen aangeschaft, welke ondertussen naast tandjes ook beentjes bleken te hebben gekregen... onvindbaar dus! Ondertussen kwam ik een (veel te lange) blinde rits tegen, en had ik de zoektocht gestaakt (sinds gisteren zijn de vermisten terecht, doch ben ik eigenlijk blij dat ik ze niet gebruikt had - de onderkant is veel harder dan bij de blinde rits, wat voor irritatie zou kunnen zorgen).
De voetjes bleken ook een uitdaging; de achterkant rimpelen, de zooltjes er mooi aanstikken... simpel vond ik het niet echt.
Om het allemaal zo net mogelijk af te werken moest ik ook nog mijn overlock-fobie overwinnen, en al bij al ben ik content over het resultaat.
Niet alleen schattig dus, dat Ted pak, maar ook nog zalig zacht...
stiekem jaloers :)
